Door wie ik de wereld anders ben gaan zien en voelen …

Ik was 7 jaar toen ik voor het eerst een fotocamera kreeg. Het was ook de eerste camera die mijn moeder had gekregen. Het was een camera met een rolletje van 27 opnamen. Met als resultaat vierkante zwart-wit foto’s. Flitsen deed je met een flitsblokje die je na 4 keer gebruiken kon weggooien. Het zat in een harde hoes. En de camerabehuizing was een beetje gesmolten door een sigaret …

Mijn eerste foto’s maakte ik in Engeland, op bezoek bij vrienden. Apetrots was ik toen ik ze zag, nadat ze waren ontwikkeld. Dat ontwikkelen van de foto’s deed ik samen mijn vader. We hadden een ware DoKa (‘Donkere Kamer’) thuis waar we met allerlei bakken en chemicaliën de foto’s tevoorschijn toverden. Ze werden vervolgens te drogen gelegd en kregen een mooie plek in een fotoalbum. Foto’s ontwikkelen was pure magie …

Toen de kleurenfotografie zijn intrede deed, liet ik het ontwikkelen aan anderen over. Maar foto’s maken, dat deed ik veel, vooral op reis. Op zolder ligt er van een reis die ik in 2004 maakte nog een koffer vol foto’s. Gemaakt met de camera die ik had gekregen na mijn afstuderen … Tja, ik wil ze nog eens inplakken …

Mijn liefde voor beelden heb ik van mijn ouders meegekregen. Net zoals heel veel meer liefde voor van alles in het leven. Een leven wat voor mij zo’n 27 jaar zonder ‘echte’ zorgen was …

Op 13 mei 2001 veranderde voor mij het beeld van de wereld drastisch. Mijn moeders hart stopte plotseling met kloppen. En mijn hart stokte toen ik het telefoontje op die zondag, Moederdag nota bene, kreeg. In de week die volgde stond de rest van de wereld even stil. Druk met het nemen van afscheid, raasde de rest van wereld aan me voorbij.

Op 19 mei stapte ik de wereld voor mijn gevoel weer in. Of althans, ik deed een poging … En nog eens … en nog eens … En da’s niet gemakkelijk als het leven je zo lang heeft toegelachen … Want ik wist niet wat voor onmetelijke diepte aan emoties me hadden geraakt en wat ik er mee moest.

Ik probeerde door te leven, maar van ‘doorleven’ was geen sprake. Ik probeerde wat ik had doorgemaakt een plek te geven. Maar doorleeft was het toen zeker nog niet … De zogenoemde clichés werden waarheid naarmate de tijd vorderde. Ik liep weg voor de emoties die ik had. Al wist ik dat zelf op dat moment niet.

Totdat iemand me liet voelen dat ik moest gaan voelen.

Wow, dat zette m’n wereld op z’n kop.

Ik moest leren om te gaan met alle heftigheid van de emoties die ik voor de kiezen kreeg. Een van de clichés die je ook hoorde is ‘dat je er altijd sterker uit terug komt’. Nou, laat ik zeggen dat ik direct na de begrafenis dit niet de zin was om me op te beuren … Op z’n zachts gezegd … Maar tjonge, wat is die waar (gebleken). De grootste gift die mijn moeder me na haar overlijden heeft gegeven, is de onschatbare waarde én kracht van emoties!

Het is een beetje te vergelijken met een bespelen van een snaarinstrument. Als je er maar een raakt, dan geeft het klank. Maar juist als er meerdere snaren te gelijk worden geraakt, dan krijgt het diepte. De snaar die ik vooral eerst bespeelde was die van de ratio. De snaar die snaar die ik daarna leerde kennen was die van de emotie. Die samen hebben mij zo veel meer gemaakt. Zo veel meer (klank)kleur gegeven. Een meer doorleefde klank …

Er wordt wel eens gezegd dat je ‘van de donkerste tijden’ het meest leert. Herken je het bij jezelf wellicht ook? Dat je van de misschien wel meest pijnlijke momenten het meest hebt geleerd?

Maar moet je om te leren dan altijd ‘pijn’ voelen? Een heftige vraag vind ik dat, omdat pijn ook meteen aan heel ‘ernstig’ wordt gekoppeld. Voor mij gaat leren wel altijd over ‘geraakt worden’ of ‘bewogen’. Want anders weet ik inderdaad vanuit de neurowetenschap dat er niets gebeurd in de bovenkamer en er dus niet ‘geleerd’ wordt. Vanuit diezelfde wetenschap weet ik gelukkig nu ook dat je vanuit de positieve kant ‘geraakt’ mag worden.

Doorzien gaat over het bij elkaar brengen van de ratio en emotie. Het bij elkaar brengen van denken en raken. Het bij elkaar brengen van hoofd en hart. Omdat deze samen zo veel meer teweeg brengen. Omdat dat wat je met het hart en hoofd leert, maakt dat je het echt doorleeft. Zodat je wat je leert niet meer vergeet …

Daar komt voor mij de naam ‘Door Zien Wijzer’ ook vandaan.

In alles wat ik doe wil ik graag mensen raken. Daarvoor trek ik, letterlijk, heel veel uit de kast. Als ik weet dat je mensen iets kunt laten doorzien door zowel het hoofd als het hart te raken, zie ik dat als mijn toegevoegde waarde . Sterker nog, als ik weet wat meer of minder raakt, wil ik dat graag delen met jou en de wereld. Zodat ook jij meer effect hebt in het laten doorzien van jouw deskundigheid. Zodat wat jij hen leert niet wordt vergeten, maar wordt gebruikt.

‘Foto’s zijn de kapstok voor herinneringen’ schreef Douwe Draaisma in een van zijn boeken.

Van mijn moeder kreeg ik de eerste middelen om beelden te maken. Door mijn vader leerde ik ze tevoorschijn te toveren. Ik heb heel wat ‘kapstokken’ gemaakt van heel veel mooie tijden. Door mijn moeder doorzag ik tot slot wat beelden met hun herinneringen betekenis geeft, namelijk emotie …

Dank je wel, mamma …